ماجرای دختری با بدن شتر؛ ترسناک ترین معلول دنیا + تصاویر

دختر شتری لقبی است که به اِلا هارپر دادند. این دختر که بخاطر شکل پاهای عجیبش به دختر شتری مشهور شد، بعدها وارد سیرک شد و شهرت زیادی بدست آورد. ماجرای تاثیرگذار زندگی دختر شتری را بخوانید.

اِلا هارپر در سال ۱۸۷۰ در تنسی آمریکا متولد شد. او صورت بسیار زیبایی داشت؛ اما در نگاه اول، همه بیماری عجیب او را می‌دیدند. الا با زانو‌های برعکس به دنیا آمده بود که خلاف جهت زانو‌های معمولی خم می‌شدند و تنها راه برای راه رفتن او، چهار دست و پا رفتن بود.

وقتی او ۱۲ ساله شد به یک سیرک پیوست و از آنجا به دختر شتر مانند معروف شد. او در تمام تبلیغات سیرک، زن زیبایی نشان داده می‌شد که مانند شتر راه می‌رود. اگرچه این مریضی یک بدشانسی برای او بود، اما خب از طرف دیگر او در آن زمان ۲۰۰ دلار در هفته کار می‌کرد.

او در ۱۶ سالگی اجرا در سیرک را رها کرد و به مدرسه رفت و در سن ۳۵ سالگی ازدواج کرد. او به سرعت باردار شد، اما متاسفانه دختر او به علت نامعلوم در سن یک سالگی درگذشت.

وقتی اِلا ۴۸ ساله شد، به همراه همسرش یک دختر تازه به دنیا آمده را به فرزند خواندگی گرفتند، اما متاسفانه این دختر هم بعد از ۳ ماه درگذشت و سه سال بعد از این ماجرا هم الا بر اثر سرطان روده از دنیا رفت.

بیماری اِلا هارپر چی بود؟

او با یک اختلال ژنتیکی نادر به نام سندرم اهلرز-دانلوس به دنیا آمد که باعث می‌شد مفاصل او بیش از حد انعطاف‌پذیر باشند و پوستش به‌طور مخملی نرم و کشیده شود. این کار الا را برای انجام کارهای ساده روزمره مانند غذا خوردن، لباس پوشیدن و حمام کردن به زحمت می‌انداخت، بنابراین او برای کمک به خانواده خود متکی بود. علیرغم محدودیت‌های جسمانی شرایطش، او با دریافت آموزش‌های ویژه در منزل، دیدگاه مثبتی نسبت به زندگی داشت.

داستان او الهام بخش بسیاری از مردم شد تا علیرغم هر شرایط جسمی یا روحی که ممکن است داشته باشند، رویاهای خود را دنبال کنند. مردم الا را به دلیل به چالش کشیدن استانداردهای زیبایی جامعه با پذیرش چیزی که او را متفاوت می کرد تحسین می کردند. پیام او در میان میلیون ها نفر طنین انداز شد و به زودی او به یک شهرت بین المللی رسید.

سندروم اهلرز-دنلوس گروهی از اختلالات ارثی نادر و ناهمگون بافت همبند هستند که در آن نقائص ژنتیکی موجب بروز مشکلاتی در تولید، ساختمان یا پروسس کلاژن می‌شود. این اختلالات با افزایش محدودهٔ حرکات مفصل، شکنندگی و افزایش قابلیت ارتجاعی پوست مشخص می‌شود.