ماجرای طاعون رقص، هولناک ترین بیماری مسری جهان + تصاویر

صدها سال پیش طاعون رقص اروپای قرون وسطا را دربرگرفت. شاید تصورتان از طاعون، بیماری همراه با خون و تاول باشد ولی طاعون رقص به این شکل نبود و فقط باعث شد مردمانی به شکلی جنون آمیز دچار رقص شوند و در آخر این طاعون رقص باعث شد این مردم بر اثر حمله قلبی جان باختند. در ادامه بیشتر در مورد این طاعون عجیب بخوانید.

طاعون رقص چه زمانی اتفاق افتاد؟

طاعون رقص اصطلاحی است برای یک بیماری عجیب که در سال ۱۵۱۸ در آلزاس فرانسه شیوع پیدا کرد. در این واقعه نادر یک زن شروع به رقصیدن کرد و پس از آن همه مردم به بیماری جنون رقص مبتلا شدند. رقصی که هیچ چیز آن را متوقف نمی‌کرد و تنها بعد از بیهوشی و صدمات وارده بر مبتلایان متوقف شد.

همه چیز با رقصیدن یک زن به نام Frau Troffea شروع شد که ناگهان بدون هیچ دلیل مشخصی شروع به رقصیدن در خیابان‌ها کرد. این رقص مثل یک بیماری مسری افراد بیشتری را به خود مبتلا کرد. به زودی افراد بیشتری به او پیوستند و تعداد رقصندگان به سرعت افزایش یافت. گزارش‌ها حاکی از آن است که در عرض یک ماه، حدود ۴۰۰  نفر به این شیدایی که بعدها طاعون رقص نام گرفت دچار شدند.

 روستاییانِ آلوده در دسته‌های صدتایی به خیابان‌ها می‌آمدند و با ریتمِ موسیقی‌ای که هیچ‌کسِ دیگری جز خودشان نمی‌شنید، بدن‌های‌شان را به حرکت در می‌آوردند. حالا این حرکاتِ تنشی و پیچ‌وتاب خوردن‌ها رقص بود یا چیز دیگری، آن‌هایی که دچارش شده بودند در حالتِ خلسه بودند و کنترلی بر بدن‌های‌شان نداشتند.

تماشاگران، شیفتگانِ این رقص را، دیوانه، متوهم و وحشی توصیف می‌کردند. برخی رقصندگان جیغ می‌کشیدند و از درد فریاد می‌زدند، اما نمی‌توانستند از رقصیدن دست بکشند. آن‌ها که به سختی می‌توانستند غذا بخوردند یا بخوابند، آن‌قدر می‌رقصیدند تا جاییکه پا‌های خون‌آلودشان دیگر نمی‌توانست آن‌ها را سرپا نگه دارد، درنتیجه از خستگیِ مفرط روی زمین می‌افتادند.

جنونِ رقص هفته‌ها طول کشید و هزاران نفر دچارش شدند. بعد، با همان سرعتی که ایجاد شده بود، به‌شکلی ناگهانی، خاتمه یافت. اگر چه درباره این پدیده با عباراتِ عرفانی و ماوراء‌الطبیعه صحبت می‌شد (و هنوز هم می‌شود)، تردیدی نیست که این رویداد واقعاً اتفاق افتاده است، زیرا ده‌ها گزارشِ مستدل درباره آن وجود دارد که پزشکان، وقایع‌نگاران، راهبان و کشیش‌ها نوشته‌اند.

افراد مبتلا به این جنون بدون توجه به خستگی و وضعیت جسمانی خود، چند شبانه‌روز به طور غیرارادی و بی‌وقفه رقصیدند تا جایی‌که خستگی مفرط آن‌ها را از پا درآورد. بسیاری از آن‌ها علی‌رغم خونریزی از پاهایشان و آسیبی که این رقص بی‌وقفه به بدن آن‌ها وارد کرده بود به رقصیدن ادامه دادند.

علت طاعون رقص چه بود؟

مورخان و محققان نظریه‌های مختلفی را برای توضیح طاعون رقص ۱۵۱۸ ارائه کرده‌اند. برخی نظریه‌ها نشان می‌دهند که شیوع این بیماری ممکن است ریشه در هیستری جمعی، شور مذهبی یا معنوی، یا روان‌پریشی مسری ناشی از استرس و تنش‌های اجتماعی آن زمان داشته باشد. تئوری‌های دیگر معتقدند که ممکن است این طاعون رقص به مسمومیت غذایی یا برخی از عوامل محیطی موثر بر سیستم عصبی مرتبط باشد.

این پدیده به تدریج در اواخر تابستان ۱۵۱۸ فروکش کرد و طاعون رقص درست با همان سرعتی که آغاز شده بود به طرز مرموزی متوقف شد. شایان ذکر است که موارد مشابهی از جنون رقص در سایر نقاط اروپا در دوره‌های مختلف تاریخ گزارش شده است.

برخی منابع مدعی هستند که در زمانِ اوج شیوع، هر روز ۱۵ نفر به دلیلِ رقصِ بی‌توقف در گرمای سوزانِ تابستان جان‌شان را از دست دادند. اما باید این نکته را ذکر کرد که در منابع معاصر به مرگ‌ومیر ناشی از این رقص‌ها اشاره‌ای نشده است.

صرف‌نظر از اینکه کسی مرده یا نه، شیوعِ جنونِ رقص، باتوجه به دستوراتِ وحشتناکِ شهرداری که مسئولانِ استراسبورگ در زمانِ همه‌گیری نوشته‌اند، نشان می‌دهد که این رویداد واقعی بوده است. این شیوع خاص با یک زن شروع شد که هویتِ او نامشخص است، اما برخی مورخان از او با نامِ فرائو تروفِئا نام می‌برند. می‌گویند فرائو تروفِئا بعد از مشاجره‌ای که با شوهرش داشته به خیابان می‌آید و شروع به رقصیدن می‌کند، او ۶ روز به رقصیدن ادامه می‌دهد تا اینکه خونین و کبود می‌شود. آن‌موقع، مسئولانِ شهر مداخله می‌کنند و او را به یک مکانِ مقدس منتقل می‌کنند.

اما، چند روز بعد، ۳۴ نفر دیگر با اشتیاقِ کنترل‌نشدنی برای تکان دادنِ بدن‌های‌شان به خیابان می‌آیند و آن‌قدر می‌رقصند تا به زمین می‌افتند. با گسترشِ جنونِ رقص، مسئولان بار دیگر مداخله می‌کنند، اما راه‌حلِ آن‌ها پیامد‌های فاجعه‌باری دارد. آن‌ها تصمیم می‌گیرند برای آرام کردنِ اوضاع موسیقی پخش کنند، اما آهنگی که انتخاب می‌شود میلِ مردم به رقصیدن را تقویت می‌کند.

مسئولان در چرخشی باورنکردنی، موسیقی را کامل ممنوع می‌کنند و مردم را با این امید که این کار اشتیاقِ فزاینده آن‌ها به رقصیدن را از بین خواهد برد، به واگن‌ها می‌بندند. سپس آدم‌های آلوده را به زیارتِ اجباری می‌برند که نهایتاً به کم شدنِ میل به رقصیدن کمک می‌کند.