ماجرای واقعی فیلم «جامعه برفی»؛ از سقوط هواپیما تا آدمخواری بازمانده ها!

پرواز شماره 571 در سال 1972 حامل تیم راگبی اروگوئه بود. پرواز شماره 571 سقوط کرد اما چیزی که عجیب بود همه مسافرانش نمردند و برخی در آن شرایط سخت دو ماه زنده ماندند. اما نحوه زنده ماندن افراد پرواز شماره 571 ترسناک ترین داستان دنیا است.

فیلم جامعه برفی Society of the Snow 2023

کمتر کسی می داند که این فیلم بر اساس داستان واقعی گرفته شده است. و به طور کامل روایت گر داستان پرواز 571 است.

در فیلم جامعه برفی : تیم راگبی شیلی که برای یک مسابقه بین‌المللی در حال پرواز بود، بر اثر یک سانحه سقوط می‌کند. تنها چند نفر از بازیکنان و خدمه هواپیما زنده می‌مانند. آن ها در میان کوه‌ های آند برفی و وحشی گرفتار می‌شوند...

داستان سقوط پرواز 571

در اکتبر ۱۹۷۲، یک هواپیمای دو موتوره اجاره شده حامل تیم راگبی اروگوئه در ارتفاعات کوه های آند سقوط کرد. نحوه زنده ماندن آنها هم تحسین و هم وحشت را برانگیخته است. وقتی هواپیما با اولین علائم مشکل مواجه شد، هیچ یک از مسافران وحشت نکردند. وقتی هواپیمای اجاره‌ای آنها بر فراز کوه‌های آند برخورد کرد و چند صد فوت سقوط کرد، مسافران فریاد زدند. ناگهان، هواپیما همانطور که در زیر پوشش ابر سقوط کرد، مسافران توانستند صورت کوهی را در فاصله ۱۰ یا ۲۰ فوتی ببینند.

پس از سقوط، از ۴۵ مسافر پرواز، ۲۹ نفر زنده مانده بودند، در سرمای شدید رشته کوه های آند، بدون هیچ راهی برای تماس با دنیای بیرون تنها بودند. طی روزهای بعد ۱۶ نفر از زنده ماند و مشخص شد که آنهایی که جان سالم به در برده بودند تا حدی با خوردن رفقای کشته شده خود این کار را انجام داده بودند. در حالی که واکنش جهانی در ابتدا تنفر بود، اما به زودی جای خود را به قدردانی از شجاعت و ابتکار داد. بنابراین این تجربه دلخراش به "معجزه آند" معروف شد.

(ویدیو) مصاحبه با یک آدمخوار که از مزه گوشت آدم ها میگه!

کسانی که قدرت و آگاهی لازم داشتند بلافاصله شروع به رسیدگی به مجروحان شدیدتر کردند. آن‌ها صندلی‌های هواپیما را جمع کردند تا در بدنه شکسته پناهگاهی ایجاد کنند، جایی که روز و شب در آن جمع می‌شدند. آنها از آلومینیوم پشتی صندلی ها برای گرم کردن برف و تامین جریان ثابت آب آشامیدنی استفاده کردند اما جیره غذایی آنها به طرز تاسف باری ناکافی بود.

برخی تا زمانی که می توانستند در مقابل آدم خواری مقاومت کردند اما پس از آن یک رادیو ترانزیستوری پیدا کردند که اعلام کرد تلاش‌های رسمی جستجو پایان یافته است.

بازماندگان برای یافتن کمک به راه افتادند

در روز هجدهم، فاجعه رخ داد. یک بهمن تمام بدنه را مدفون کرد، هشت نفر دیگر را کشت، و این اعتقاد را در باقیمانده ها تقویت کرد که اکنون باید برای نجات جان شان از کوه ها عبور کنند. این کار غیرممکن به نظر می رسید: هیچ یک از آنها کوهنورد نبودند. همه به طرز وحشتناکی ضعیف بودند. و لباس و تجهیزات مناسبی نداشتند. اما چاره ای نبود. آنها یک سورتمه درست کردند، موادی را برای کیسه خواب به هم دوختند و کسانی را انتخاب کردند که راهپیمایی را انجام دهند.

آنها روز به روز ضعیف تر می‌شدند تا اینکه در ۱۸ دسامبر صدای تند آب شنیدند. دهانه رودخانه ای بود که به دنبالش رفتند. روز بعد نشانه هایی از وجود انسان ها دیدند: قوطی سوپ زنگ زده، نعل اسب، گله گاو و سرانجام در غروب ۲۰ دسامبر مردی سوار بر اسب در آن سوی رودخانه را دیدند.

روز بعد، سه نفر دیگر را دیدند و پارادو ( یکی از بازماندگان) که نمی توانست صدای خود را با وجود غرش رودخانه به گوش برساند، سعی کرد با تقلید از سقوط هواپیما توضیح دهد که کیست. حتی وقتی این کار را کرد، نگران بود که مردها فکر کنند او دیوانه است و آنجا را ترک کنند.

تنها قبیله آدمخوار باقی مانده در دنیا + تصاویر

در عوض، یکی از آن‌ها یادداشتی را به سنگی بست و به آن سوی رودخانه پرتاب کرد: «به من بگو چه می‌خواهی ؟». پارادو در حالی که دست‌هایش می‌لرزید شروع به نوشتن کرد: «من از هواپیمایی که به کوه افتاده است، آمده‌ام.» او توضیح داد که او و کانسا ( دیگر بازمانده) ضعیف و گرسنه هستند و ۱۴ دوست در هواپیما مانده اند و به کمک نیاز دارند.

 او آخرین نیروی خود را جمع کرد و سنگ را با تمام توانش پرتاب کرد و تماشا کرد که در لبه رودخانه پرش می کند و به ساحل می غلتد. مرد آن را خواند و دستانش را بالا برد انگار که می‌گوید: «می‌فهمم».

همان روز صبح، مرد دیگری سوار بر اسب ظاهر شد، این بار در کنار رودخانه، و به زودی بازماندگان در یک کلبه بودند و با غذای گرم از آنها استقبال شد. پلیس شیلی و تعدادی از خبرنگاران وارد شدند. هلیکوپترهای امدادی فرود آمدند. خدمه آنها به وضوح به داستان پارادو شک داشتند اما با او در جستجوی هواپیما حرکت کردند. سپس، لکه های سیاهی روی یخ و برف ها دیدند. دو هلیکوپتر فرود آمدند و بازمانده ها را بردند.

در بیمارستانی در سان فرناندو شیلی، پارادو از لباس های کثیف خلاص شد و دوش آب گرم گرفت. همانطور که او خود را با حوله خشک می کرد، نگاهی اجمالی به خود در آینه انداخت. او پوست و استخوان شده بود اما با هر نفسی که می کشید، دو کلمه را بارها و بارها با خود به زبان می آورد.

"من زنده ام. من زنده ام. من زنده ام."